AUScat

 AUScat - odporne i pachnące róże angielskie

Zaczynając opis róży Auscat wypada zacząć od rodowodu. W przyrodzie istnieje takie zjawisko kiedy roślina pod wpływem przypadkowej mutacji zamienia jedną swą cechę np. kolor kwiatu. Przy czym nie dotyczy to całego krzaka ale tylko pojedynczej gałązki. I kiedy rozmnożymy oczkami z pędu na którym jest taki nietypowy dla odmiany kwiatek otrzymamy tzw. sport. Taka historia zdarzyła angielskiemu hodowcy Austinowi z różą Mary Rose (jaskrawo-różowy kolor) w rezultacie czego otrzymał nową, wspaniałą i chyba najładniejszą z białych róż angielskich. To prawdziwa Królewna Śnieżka. Czasem jednak na jakimś genowym poziomie odbywa się przestój i róża Auscat pozwala sobie wyrzucić mateczny różowy kwiatek albo tylko złamać smugą różu biel płatków któregoś kwiatu. Jednak w większości wypadków długie pędy kwiatowe rozgałęziają się na szczycie i tworzą czerwonawe pączki, z których pojawiają się czysto białe kwiaty około 9 cm średnicy. Są pachnące, z cudownym świeżym i słodkim aromatem starych róż, miodu i migdału. Sama forma kwiatów nieco niechlujna, a przekwitając kwiaty same się oczyszczają i dość mocno osypują tworząc białe kobierce kojarzące się z łabędzim puchem. Kwitnięcie bardzo długotrwałe, zaczyna się wcześnie, trwa do późnej jesieni a przerwy między falami kwiatów są bardzo krótkotrwałe. W odróżnieniu od większości angielek a co charakterystyczne dla tej odmiany, pędy nie zginają się pod ciężarem kwiatostanów niezależnie od tego jak obfite jest kwitnięcie. Liście są matowe, jaskrawo – zielone i nie uszkadzają się chorobami grzybowymi. Forma krzaka bardzo staranna, harmonijna i nie rozlazła. Można by pomyśleć, że kształtowana nożycami. Wygląda ja gęsta śnieżna kula. Odmiana doskonale sobie radzi w półcieniu.

Zastosowanie: do romantycznych aranżacji na rabaty jednorodne i mieszane do parków, ogrodów, kwietników, na niskie żywopłoty.

Synonimy: White Mary Rose, Winchester Cathedral^TM

Rośliny rodzicielskie: sport od Mary Rose

Pochodzenie: Austin, Anglia 1988. Nazwana na cześć katedry w Winchester. Jest to jeden z największych gotyckich kościołów Anglii i w ogóle w Europie. Budowa jej rozpoczęła się w roku 1079 praktycznie w miejscu poprzedniej, anglosaskiej katedry znanej jako Old Minister istniejącej od roku 660. W jej wnętrzu jest najdłuższa (167 m) w Europie gotycka Nawa główna. Od samej konsekracji była pod opieką Zakonu Benedyktynów. Po ogłoszeniu się przez Henryka VIII Tudora głową kościoła anglikańskiego w roku 1539 roku zakon został rozwiązany, sanktuarium św. Swituna splądrowane, a klasztor i kapitularz rozebrane. Pozostawiono jedynie katedrę. Przez dziesięć wieków swego istnienia była sceną wielu królewskich ślubów, koronacji jak i pogrzebów.