Róże portlandzkie (Rosa x portlandica) podobnie jak róże burbońskie, wyhodowano krzyżując tę samą grupę róż. Róże portlandzkie powstały jednak nieco wcześniej, niż róże burbońskie. Stanowią grupę odmian mieszańcowych wywodzących się od róż damasceńskich (Rosa x damascena), które skrzyżowano z różami francuskimi (Rosa gallica) oraz dodatkowo niektórymi innymi gatunkami europejskimi. Odmiany róż z tej grupy w większości powstały w końcu XVIII w. i w XIX w. Stare historyczne odmiany róż sprowadzano do Portland w stanie Oregon w Stanach Zjednoczonych i tu je doskonalono oraz krzyżowano w celu uzyskania nowych, jeszcze lepszych i wytrzymalszych odmian i hybryd. Obecne róże portlandzkie są więc bardzo odporne na zimy i choroby. Preferuja przy tym stanowiska słoneczne o podłożu przeciętnie wilgotnym i świeżym. Do normalnej wegetacji wystarczy im też jednak nawet przeciętna gleba ogrodowa.
Pochodzenie róż portlandzkich jest nieco skomplikowane. Jest to mała grupa róż hybrydowych zwanych portlandzkimi na cześć Margaret Cavendish Bentinck, która w latach 80. XVIII w. była księżną Portland i wielką kolekcjonerką róż. Oryginalna czerwona róża portlandzka została podarowana jej ok. 1800 r. Pochodziła z dwóch innych grup bardzo starych róż. Jedną z nich były historyczne róże galijskie (Rosa gallica). Z kolei drugą grupę stanowiły róże damasceńskie (Rosa x damascena), z których pochodzą geny powtarzającego się kwitnienia. Te stare róże zostały rodzicami całej grupy Portland. Róże portlandzkie były niegdyś bardzo liczną grupą. Były to pierwsze powtórnie kwitnące róże w pełnym rozkwicie. Dlatego były bardzo cenione przez Europejczyków, którzy przyzwyczaili się jak dotąd tylko do róż kwitnących jedynie raz w sezonie. W handlu dawniej było nawet ok. 200-300 odmian róz portlandzkich. Obecnie ich liczba spadła jednak do tylko ok. 15 i żadna z nich nie jest przy tym różą pnącą. Dlaczego? Hodowcy róż uważają, że to wynik swoistej mody. Róże portlandzkie były co prawda i są zresztą nadal doskonałe i bardzo odporne na niekorzystne warunki i choroby. Jednak obecnie w sprzedaży dostępne są też bardzo liczne nowe odmiany hybrydy o niesamowicie atrakcyjnych kwiatach. Moda na róże portlandzkie zaczęła więc przygasać. Mimo wszystko okazuje się, że różane nowości często mają cudne kwiaty, ale nie pachną i nie są tak bardzo odporne. Obecnie więc bardzo odporne i atrakcyjne ze swoimi pachnącymi kwiatami róże portlandzkie z powrotem wracają przebojem do łask.
Pokrój róż portlandzkich jest wyniosły, a pędy sztywne i proste. Tworzą zwykle gęste krzewy o 90-150 cm wysokości. Mają ogólnie charakter róż parkowych. Wytwarzają kwiaty duże, bardzo pełne i stosunkowo płaskie, osadzone na krótkich szypułkach. Kolor kwiatów jest różowy, fioletowy, czerwony, rzadziej biały, są też mocno pachnące. Większość odmian powtarza kwitnienie w ciągu sezonu wegetacyjnego.
