Róża stulistna zwana też Centyfolia lub Centifolia została wyhodowana jako mieszaniec kilku gat. róż Rosa × centifolia („róża o stu liściach”, syn. R. gallica var. Centifolia). Róże stulistne pojawiły się po raz pierwszy we Francji pod koniec XVI w. Kraj ten jest więc kolebką ich powstania. Występują wyłącznie w uprawie i nie spotkamy ich w stanie dzikim. Róże stulistne są propagowane m.in. przez słynne Towarzystwo Ogrodnicze w Londynie Royal Horticultural Society i zdobyły wiele renomowanych nagród Award of Garden Merit.
Pochodzenie róż stulistnych jest nadal po części dyskusyjne. Wiadomo, że w ich powstaniu brały udział m.in. gatunki: Rosa gallica, R. moschata, R. canina oraz R. damascena. Jednak może to być bardziej złożona hybryda, ponieważ jej dokładna historia dziedziczna nie jest dobrze udokumentowana ani w pełni zbadana. Obecnie wydaje się, że nie jest to „stulistna” (centifolia) róża, o której wspominali starożytni uczeni grecki Teofrast i rzymski Pliniusz. Żadnego jednoznacznego odniesienia ku temu nie można bowiem znaleźć wcześniej, niż około 1580 r. Oryginalne pierwsze róża z tej grupy z pojedynczymi kwiatami pojawiły się według doniesień już w 1769 roku. Z nich zostały opracowane różne odmiany znane jako „Centifolia”. Sa to również kolejne hybrydy. Inne odmiany pojawiły się tez jako kolejne sporty tych róż. Przykładowo, Rosa × centifolia ‘Muscosa’ to sport z grubym pokryciem żywicznych włosków na pąkach kwiatowych, z których pochodzi większość, choć nie wszystkie róże mechate. Karłowate lub miniaturowe sporty są znane prawie tak długo, jak większe formy, w tym miniaturowa róża mechata 'Moss de Meaux'. Róże stulistne odegrały swoją rolę w historii. Przykładowo, w 1783 roku francuski artysta Élisabeth Vigée Le Brun namalował słynny portret królowej Marii Antoniny trzymającej różową różę stulistną.
Pokrój róż stulistnych jest krzewiasty. Róże te dorastają do 1,5-2 m wysokości i mają długie, opadające pędy z szarozielonymi, pierzastymi liśćmi złożonymi z 5-7 mniejszych listków, niekiedy pomarszczonych, z wyraźnym użyłkowaniem. Kwiaty są okrągłe i kuliste, z licznymi cienkimi i nakładającymi się na siebie płatkami, które są bardzo gęste. Kwiaty są więc pełne, a do tego silnie pachnące. Zazwyczaj mają też kolor różowy w różnych odcieniach, do tego niekiedy cieniowany. Rzadziej ich kwiaty są białe do ciemnoczerwono-fioletowych. Taki pokrój i mocny zapach kwiatów czyni róże stulistne niezwykle atrakcyjnymi i pożądanymi w hodowli. Róże stulistne są przy tym wykorzystywane nie tylko jako kwiaty ozdobne, ale również do produkcji perfum. Są to róże powszechnie uprawiane ze względu na swój wyjątkowy zapach, który jest klarowny i słodki, z lekkimi nutami miodu. Kwiaty są zbierane komercyjnie do produkcji olejku różanego, który jest powszechnie stosowany w perfumerii. Mają ponadto bogate zastosowanie kulinarne.
Odmiany uprawianych róż stulistnych (Rosa × centifolia) obejmują:
• ‘Cristata’ zwana też ‘Chapeau de Napoleon’;
• 'Fantin-Latour' czyli w dosłownym tłumaczeniu „rumieniec pachnący”;
• ‘Petite de Hollande’ zwany także ‘Pompon des Dames’, znana od XVIII w.;
• ‘Rose de Meaux’ zwana też ‘Rosa pomponia’, znana od 1637 r.;
• ‘Unique Blanche’ zwana również ‘Mutabilis’, ‘White Provence’ oraz ‘Vièrge de Cléry’, a także kilkoma jeszcze innymi nazwami;
• ‘Village Maid’ czyli tzw. „pasiasty kwiat”, odmiana stworzona i wprowadzona przez Viberta w 1845 r.
• ‘Bullata’ zwana też „różą sałatową” ‘Lettuce Rose’ i ‘À Feuilles de Laitue’, znana od 1801 r.;
