GLOIRE de DIJON

  GLOIRE DE DIJON - pachnące róże historyczne, pnące

Ta odmiana na zachodzie europy to jedna z najbardziej rozpowszechnionych róż historycznych. Świadczy o tym choćby tytuł historycznej róży świata zdobyty tylko przez kilka przedstawicielek tej grupy roślin. Wcześnie zakwita i kwitnie długo, w klimacie gorącym prawie cały rok gdzie rośnie nawet do 5 metrów. Bardzo rzadko spotykane ułożenie płatków, w kształt jakby pomiętych chusteczek. Upojny i mocny zapach z dodatkiem owocowej nuty (coś pomiędzy cynamonem a dojrzałymi bananami?) dopełnia całości. Jednakowoż kwiaty wrażliwe na deszcz, po ścięciu szybko zasychają i w wazonie nie postoją. Pierwsze kwitnienie najobfitsze, później powtarza do jesieni. Stanowisko raczej pół cieniste, osłonięte i ciepłe gdzie wzrost i kwitnienie będzie lepsze. Podatna na czarną plamistość ale kwitnieniu nie zaszkodzi. Nie lubi niskiego i silnego obcinania. Gołe od dołu pędy można rozkładać poziomo tak, by wypuściła nowe odrosty lub zakryć sadząc przy podstawie krzaka niewysokie róże okrywowe lub rabatowe. By pięknie kwitła wymaga na zimę nie tylko kopczykowania ale potrzebne jest również przygięcie pędów, położenie na ziemi i okrycie słomą, stroiszem itp. zwłaszcza w mroźne a bezśnieżne zimy. W naszych warunkach trudna do prowadzenia róża, wymagająca sporo troski. 

Zastosowanie: przy wysokich ogrodzeniach, murach, ścianach, jako forma kolumnowa.

Synonimy: Glory John, Old Glory

Nagrody: Old Rose Hall of Fame przez World Federation of Rose Societies

Rośliny rodzicielskie: Desprez à Fleur Jaune × Souvenir de la Malmaison. Ponieważ rośliny rodzicielskie są z tak różnych grup wylano morze atramentu czy zakwalifikować Gloire de Dijon do herbatnich róż czepnych czy do róż Noisetta. Ale nie zagłębiając się w niuanse specjalistów z pewnością będzie to pnący mieszaniec herbatni Noisetta.   

Pochodzenie: W Dijon (Francja) w Katedrze św. Benigna jest pochowany ostatni z kujawskiej linii Piastów Władysław Biały (ok.1330-1388) Życiorys miał mocno romantyczny i już przez współczesnych był nazywany Le Roi Lancelot. A było to mniej więcej tak. Po kilku latach szczęśliwego małżeństwa obumarła go żona. Zrozpaczony sprzedaje swe księstwo Gniewkowskie Kazimierzowi Wielkiemu za 1000 florenów i rusza gdzie oczy poniosą. Gościł m.in. w Malborku, Pradze, Jerozolimie i Awinionie, gdzie spotyka się z papieżem Urbanem V. Następnie wstępuje do zakonu Cystersów w Citeaux po czym przenosi się do Benedyktynów w Dijon. Na wieść o śmierci Kazimierza Wielkiego rzuca wszystko i wraca do Polski. Dzięki poparciu kilku rodów wielkopolskich próbuje zbrojnie odzyskać ojcowiznę a nawet jako Piast stara się o koronę Polski. Opanowuje nawet z zaskoczenia kilka zamków w tym Gniewkowo. Jednak w końcu pokonany i opuszczony przez dotychczasowych sojuszników uchodzi z kraju i szuka pomocy u obcych. Po dwóch latach dzięki pomocy brandenburdczyków próbuje ponownie i znowu zdobywa kilka zamków. Epilog konfliktu rozgrywa się pod murami oblężonego przez wojska królewskie zamku w Złotorii. Władysław Biały bierze udział w pojedynku z Bartoszem z Wezemborga i zostaje ranny. Zamek zostaje zdobyty przez wojska polskie. Książę Władysław wraca do klasztoru.

Władysława Białego przedstawił również na jednym ze swych obrazów Jan Matejko. Wystawiony jest w Muzeum Narodowym.

Pod koniec XVII wieku do Dijon przybywa zajmująca się ogrodnictwem rodzina Jacotot. W 1850 jej przedstawiciel Henri Jacotot wyhodowuje słynną różę Gloire de Dijon.