Róże remontantki (Rosa hybrida bifera hort.) są ogniwem łączącym stare róże historyczne z nowoczesnymi. To także pierwsze odmiany powtarzające kwitnienie. Powstały w połowie XIX w. i były najpopularniejszą grupą róż ogrodowych w Wielkiej Brytanii. Jako grupa róż historycznych, remontantki są też bardzo bogate w odmiany, które jednak bywają do siebie podobne. Niektóre nie wykazują też wielokrotnego kwitnienia. Remontantki jako pierwsze róże wprowadzono do uprawy szklarniowej nowego typu. Sadzono je bowiem w grunt szklarni, zamiast jak dotąd w doniczki. Remontantki doskonale sprawdzają się też jednak i w doniczkach. Jako róże historyczne, niemal nie wymagają opieki i są mrozoodporne oraz stosunkowo zdrowe. Preferują stanowiska otwarte, przewiewne i słoneczne. Wymagają jednak sporo miejsca, więc zaleca się je lekko prześwietlać co kilka lat. Nieformowane stają się nieuporządkowane i gęste. Wspaniale pasują przez to do ogrodów naturalistycznych, wiejskich, zabytkowych i dworkowych w starym, romantycznym stylu.
Pokrój róż remontantek jest krzewiasty o silnym wzroście. Kwiaty są duże, miseczkowate i nieco wklęsłe, do tego pięknie pachnące. Kwitną zebrane w kiście. Powtarzają kwitnienie, co jest jednak dyskusyjne. Niektóre odmiany prawie nie powtarzają bowiem kwitnienia, a inne w ogóle tego nie robią. Drugie kwitnienie jest zwykle skromne. Skala barw kwiatów remontantek jest ograniczona do bieli oraz wielu odcieni koloru różowego i czerwonego. Odmian żółtych i pomarańczowych wśród remontantek nie ma, poza jednym żółtym wyjątkiem ‘Ludwig Molier’. Odmiana ta jednak bardzo słabo kwitnie i nie ma znaczenia. Dokonano też krzyżówek remontantek z różami herbatnimi, co dało idealną grupę – mieszańce herbatnie.
Pochodzenie róż remontantek jest dyskusyjne. Sprzeczności dotyczą ich powstania, wewnętrznego podziału i klasyfikacji odmian. W latach 20. i 30. XIX w. postępował rozwój róż chińskich i herbatnich, ale hodowcy stworzyli też nową grupę-łącznik miedzy odmianami starymi i nowymi. Chodzi właśnie o remontantki Remontant-Hybriden (j.niem.), Hybrides remontants (j.franc.) i Hybrid Perpetual (j.ang.), czyli krótko HP. Określanie oznacza, że powtarzają kwitnienie, co jest jednak przesadne. Problem stanowi też ustalenie, czy niektóre odmiany remontantek są tymi, za jakie się je uważa. Nie licząc faktycznych róż chińskich i pierwszych odmian „chińskich” wyhodowanych w XIX w. w Europie oraz róż herbatnich, odmianami powtarzającymi kwitnienie były niektóre róże damasceńskie i portlandki. Radykalnie zmieniło to pojawienie się remontantek. Koło 1825 r. pewien hodowca francuski Plantier z Lyonu skrzyżował nieznaną różę chińską z burbonką, otrzymując odmianę powtarzającą kwitnienie 'Gloire des Rosomanes'. W tym czasie powstało też wiele innych podobnych odmian (np. 'Gloire de Guerin' z 1833 r. i 'Perpetuelle de Neuilly' z 1834 r., uważane już za wymarłe). Inicjatorem odmian z grupy remontantek był też Laffay, który chciał powiększyć ich kwiaty. Krzyżował remontantki z powtarzającymi kwitnienie różami damasceńskimi, portlandzkimi, burbońskimi i chińskimi. W 1837 r. stworzył odmianę 'Princesse Helene' i 'Prince Albert', a w 1841 r. mistrzowską odmianę 'Rose de la Reine', doskonale powtarzającą kwitnienie. Równie doskonałą remontantkę wyhodowano też we Francji w 1843 r. Potem zaczęto krzyżować między sobą odmiany HP między sobą. W rezultacie powstały niezliczone odmiany Hybrides remontants. Szczyt mody na remontantki przypadł na lata 1860-1890. W 1906 r. w sprzedaży i w spisach było aż 2791 odmian dominujących przed galijskimi (1713 odmian) i herbatnimi (1434 odmian). Z początkiem XX w. moda na remontantki osłabłą. Obecnie w sprzedaży jest ok. 700 odmian HP.
